در ﺷﻬﺮ ﻫﯽ ﻗﺪم زد و ﻋﺎﺑﺮ زﯾﺎد ﺷﺪ
ﺗﺮس از رﻗﯿﺐ ﺑﻮد ، ﮐﻪ آﺧﺮ زﯾﺎد ﺷﺪ
اﯾﻦ ﻗﺪرﻫﺎم ﻧﺼﻒ ﺟﻬﺎن ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻧﺪاﺷﺖ
ﺑﺎ ﮐﻮچ او ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻬﺎﺟﺮ زﯾﺎد ﺷﺪ
ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎد روﺳﺮی اش را ﮐﻨﺎر زد
از آن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺎﻋﺮ زﯾﺎد ﺷﺪ
ﻫﯽ در ﻟﺒﺎس ﮐﻬﻨﻪ اداﻫﺎی ﺗﺎزه رﯾﺨﺖ
ﻫﯽ ﮐﺎر ﺷﺎﻋﺮان ﻣﻌﺎﺻﺮ زﯾﺎد ﺷﺪ
از ﺑﺲ ﮐﻪ ﺧﻮب ﭼﻬﺮه و ﻋﺎﻟﻢ ﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮد
ﺑﯿﻦ زﻧﺎن ﺷﻬﺮ ﺳَﺮ و ﺳِﺮ زﯾﺎد ﺷﺪ
ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺎ زﺑﺎن ﺧﻮش از ﺷﻬﺮ ﻣﺎ ﺑﺮو
ﺳﺎک ﺳﻔﺮ ﮐﻪ ﺑﺴﺖ ، ﻣﺴﺎﻓﺮ زﯾﺎد ﺷﺪ
بدون مقصد، پایانه‌ها شبیه همند
همین که دور شوی، خانه‌ها شبیه همند
کسی شبیه تو حرف مرا نمی‌فهمد
مسلم است که بیگانه‌ها شبیه همند
من و تو از غم دوری، شبیه هم شده‌ایم
که بعد زلزله، ویرانه‌ها شبیه همند
به پای سوختنم اشک از چه می‌ریزی؟
به چشم شمع، که پروانه‌ها شبیه همند
مرا شراب نگاه تو مست کرده فقط
که گفته است که پیمانه‌ها شبیه همند؟
تو سرزمین منی، من شبیه بادی که
نبست دل به تو، دیوانه‌ها شبیه همند
بیا کمی متفاوت به آخرش برسیم
وگرنه اولش، افسانه‌ها شبیه همند
شب چه زیبا میشود وقتی که مهتابش تویی
تا مونالیــــــــــــزاترین لبخند ِ در قابش تویی
عشـــــق از چشــــمان ِ تو باید نگهداری کند
سرمه کوب ِ نسـخه ی ِ خطی ِ نایابش تویی
مثل ِ قرص ِ مــــاه در لیوان ِ آب ِ آســــــــمان
شب که آرام است یعنی قرص ِ اعصابش تویی
نم نم ِ سنتور ِ باران کوک با چشمان ِ توست
پلک برهم میزند هر نت که مضـــرابش تویی
لرزه انداز است تن پوش ِ سپیـــــد ِ مخملت
انزلــی برف آمــده یا قــــوی ِ تالابـش تویی؟
تا ابد خدمتگـــــزار ِ ناز کردن هــــای ِ توست
هرکسی که دختــــر ِ مغرور ِ اربابـــش تویی
ابن سیرین هم ندیده سیـــر در خوابش تو را
هر که شد دیوانه ات تعبیر ِ بی خوابش تویی
رستم از داغ ِ اساطیری ِ تو دلخون ِ عشق
تا شقایق هست یعنی زخم ِ سهرابش تویی
با تو بودن آرزویی تا ابد شاید محــــــــــــــال
خوش بحال ِ هرکسی دلتنگ و بی تابش تویی
برگهای ِ دفترم یک دهکــــــده انگــــــور شد
هر غزل که میسرایم خوشه ی ِ نابش تویی..!
گفتمش: دل میخری؟! پرسید چند؟!
گفتمش: دل مال تو، تنها بخند.
خنده کردو دل ز دستانم ربود
تا به خود باز آمدم او رفته بود
دل ز دستش رویخاک افتاده بود
جای پایش روی دل جا مانده بود
تا حالا به رهبر ارکستر دقت کردی؟
پشتش رو به همه می کنه و با تمام وجودش کارشو انجام میده ؛
یه وقتایی تو زندگی باید پشتتو به همه کنی و با تمام وجودت، کاری که درسته رو انجام بدی...
مطمئن باش که آخرش، همه به احترامت بلند می شن و تشویقت می کنن .
زندگی گاه به کام است و بس است
زندگی گاه به نام است و کم است
زندگی گاه به دام است و غم است
چه به کام و چه به نام و چه به دام،
زندگی معرکه همت ماست، زندگی میگذرد
زندگی گاه به نان است و کفایت بکند
زندگی گاه به جان است و جفایت بکند
زندگی گاه به آن است و رهایت بکند
چه به نان و چه به جان و چه به آن،
زندگی صحنه بی تابی ماست، زندگی میگذرد
زندگی گاه به راز است و ملامت بدهد
زندگی گاه به ساز است و سلامت بدهد
زندگی گاه به ناز است و جهانت بدهد
چه به راز و چه به ساز و چه به ناز،
زندگی لحظه بیداری ماست، زندگی میگذرد
ﺁﯾﻨﻪ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ :ﭘــﯿــﺮ ﺷﺪﯼ
. . . ﻣــﻮﻫﺎﯼ ﻣﺸﮑﯽ ﺍﺕ ﺳﭙـﯿـﺪ ﺷﺪ
ﻋﯿﺒﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺁﯾﻨﻪ
ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺭﻧﮓ ﻣﯿﮑﻨﻢ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺟــﻮﺍﻥ ﻣﯿﺸﻮﻡ
ﺩﻟﻢ ﺑﺎ ﺑـﻐـﺾ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ: ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﺭﻧﮓ ﮐﻨﯽ؟
. . . ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ ﺩﻟـــﮑــﻢ،ﮐﺪﺍﻡ ﺗــﮑــﻪ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺭﻧﮓ
ﮐﻨﻢ
ﺭﺍﺯﺩﺍﺭﯼ ﮐﻦ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﻠﻪ ﺩﺭ ﺟﻤﻊ ﻣﮑﻦ
ﺑﺎﺯ ﺑﺎﺯﯾﭽﻪ ﻣﺸﻮ، ﺑﺎﺭِ ﺳﻔﺮ ﺟﻤﻊ ﻣﮑﻦ
ﺑﺎ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﺯﺟﺮ ﺩﻫﻨﺪ
ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﻣﺎﯾﻪ ﯼ ﺩﻟﮕﺮﻣﯽ ﻫﺮ ﺟﻤﻊ ﻣﮑﻦ
ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻧﮑﺮﺩﻡ، ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺝ ﻣﺪﻩ
ﺁﺑﺮﻭﯾﯽ ﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﻫﺴﺖ ﺑﺨﺮ، ﺟﻤﻊ ﻣﮑﻦ
ﺗﺮﺳﻢ ﺁﺳﯿﺐ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﺑﺪﻧﺖ، ﺩﻭﺭِ ﺧﻮﺩﺕ ...
ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻫﺮﺯﻩ ﯼ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻧﻈﺮ ﺟﻤﻊ ﻣﮑﻦ!
" ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺷﺎﺧﻪ ﯼ ﺗﻮ، ﺳﻬﻢ ﻋﻘﺎﺑﯽ ﭼﻮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ...
ﺭﻭﯼ ﺁﻥ ﭼﻠﭽﻠﻪ ﻭ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺴﺮ ﺟﻤﻊ ﻣﮑﻦ "
ﺗﺎ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻧﻔﺴﻢ، ﺟﻤﻊِ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺕ ﺳﻮﺧﺖ
ﺭﻭﺑﺮﻭﯼ ﻣﻦِ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ، ﻧﻔﺮ ﺟﻤﻊ ﻣﮑﻦ
ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﯿﺰﺍﻥ ﺩﺭﮐﺸﺎﻥ ﺑﺴﻨﺞ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ
ﻣﺪﺭﮐﺸﺎﻥ؛
ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﻣﺪﺭﮎ ﺗﺎ ﺩﺭﮎ ﻭﺟﻮﺩ
ﺩﺍﺭﺩ .
ﻣﺪﺭﮐﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﮎ ﺑﺎﻻﺗﺮﯼ ﺑﻪ ﺍﺭﻣﻐﺎﻥ ﻧﯿﺎﻭﺭﺩ ، ﮐﺎﻏﺬ
ﭘﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ .
ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﯼ ﺩﺭﮎ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ
ﯾﻪ ﺭﻭﺯﺍﯾﯽ ﺗﻮ ﺯﻧﺪﮔﯿﻤﻮﻥ ﻫﺴﺖ،ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺍﺗﻔﺎﻕ
ﺧﺎﺻﯽ ﻧﻤﯽ ﺍﻓﺘﻪ ...
ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﺍ ﻣﯿﮕﯿﻢ : ﺗﮑﺮﺍﺭﯼ ...ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪﻩ !!...
ﻭﻟﯽ ﺣﻮﺍﺳﻤﻮﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎﯼ ﺑﺪﯼ
ﺑﯿﻔﺘﻪ ﺣﺘﯽ !!...
ﺧﺪﺍﯾﺎﺍﺍﺍﺍ
ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺭﻭﺯﺍﯼ ﺗﮑﺮﺍﺭﯼ .... ﺷﮑــــــــــــــــﺮﺕ!