عصبانیت

ﺍﺳﺘﺎﺩﻯ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
ﭼﺮﺍ ﻭﻗﺘﻰ ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﺩﺍﺩ ﻣﯽﺯﻧﯿﻢ؟
ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﮔﻔﺖ: ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ، ﺧﻮﻧﺴﺮﺩﯾﻤﺎﻥ
ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﺩﻫﯿﻢ.
ﺍﺳﺘﺎﺩ گفت: ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﺍﻣّﺎ ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩﻯ ﮐﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮐﻨﺎﺭﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﺩﺍﺩ ﻣﯽﺯﻧﯿﻢ؟؟؟
ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺩﺍﺩ:
ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﮐﻪ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻗﻠﺐ
ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺠﺒﻮﺭﻧﺪ ﺩﺍﺩ ﺑﺰﻧﻨﺪ.
ﻫﺮﭼﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ باشد، ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺪﺍﯾﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﮐﻨﻨﺪ.
ﺳﭙﺲ ﺍﺳﺘﺎﺩ ادامه داد: ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﮐﻪ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﻰ ﺑﺎﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﭼﺮﺍ؟ﭼﻮﻥ ﻗﻠﺒﻬﺎﯾﺸﺎﻥ ﺧﯿﻠﻰ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﮐﻪ ﻋﺸﻘﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ، ﺣﺘﻰ ﺣﺮﻑ
ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﻧﻤﯽﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻫﻢ ﻧﺠﻮﺍ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻋﺸﻘﺸﺎﻥ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﺳﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ، ﺣﺘﻰ ﻧﺠﻮﺍ ﻫﻢ نمی‌کنند ﻭ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.

ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺣﺮﻑ ﻧﻤﯽﺯﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺻﺪﺍﯾﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻭﺟﻮﺩﺕ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﻨﯽ.
ﺑﯿﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺧﺪﺍ ﻫﯿﭻ ﻓﺎﺻﻠﻪﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﯽ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﻫﻤﻪ ﺷﻠﻮﻏﯽﻫﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻟﺐ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﯽ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﯽ..!