چون درختی در زمستانم

چون درختی در صمیم ِ سرد و بی ابر ِ زمستانی،

هر چه برگم بود و بارم بود؛

هر چه از فرّ ِ بلوغ ِ گرم ِ تابستان و میراث ِ بهارم بود؛

هر چه یاد و یادگارم بود؛

ریخته است.



چون درختی در زمستانم

بی که پندارد بهاری بود وخواهد بود.



دیگر اکنون هیچ مرغ ِ پیر یا کوری

درچنین عریانی ِ انبوهم ،آیا لانه خواهد بست؟

دیگر آیا زخمه های هیچ پیرایش،

با امید روزهای سبز آینده،

خواهدم این سوی و آن سو خست؟



چون درختی اندر اقصای زمستانم.

ریخته دیری ست،

هر چه بودم یاد وبودم برگ:

یاد ِ با نرمک نسیمی چون نماز ِ شعله بیمار لرزیدن.

برگ چونان صخره کرّی نلرزیدن.

یاد ِ رنج از دستهای منتظر بردن؛

برگ از اشک و نگاه و ناله آزردن.



ای بهار ِهمچنان تا جاودان در راه!

همچنان تا جاودان بر شهرها و روستاهای دگر بگذر.

هرگز و هرگز،

بر بیابان ِ غریبِ من،

منگر و منگر.

سایه نمناک و سبزت هرچه از من دورتر، خوشتر.



بیم دارم کز نسیم ِ ساحر ِ ابریشمین ِ تو

تکمه سبزی بروید باز بر پیراهن خشک و کبود ِ من.

همچنان بگذار

تا درود ِ دردناک ِ اندُهان مانَد سرود ِ من.