این روزها

این روزها هیچ حالم خوب نیست
کتابها که روزی بهترین دوستانم بودند
هم ملال آور شده اند
هر صفحه از آن مرا یاد کسانی می اندازند
کسانی که برای آزادی و آزادگی درس می دادند
... برای آزادی در حصر و زندان روزگار می گذارند
برای آزادی به تبعیدی خو خواسته تن دادند

هر گوشه خانه یادآور
برادری که رنج غربت را
به زجر نشستن و سکوت ترجیح داد
تنهایی و دلتنگی را به
عبور از کوچه های یخ بسته و ساکن پیشرفت ترجیح داد

کتابها،دانشمندان و هر دانشی یادآور استادیست
که خانه گرمش را به جرم دفاع از آسیب دیدگان این اجتماع،این وطن از او گرفتند
و سلولی انفرادی بابیماریهای فراوان بدون هیچ پزشکی به او دادند

و من اینجا مانده ام . . .
با سکوت در این کوچه های یخ زده گام بر می دارم
هر گوشه زندگی ام،اداره و حتی اتوبوس های شلوغ برایم به سلول انفرادی ای بدل شدست که تنها یاد آنها چون ساعات ملاقات برایم شیرین است.

نازنین ضرغام