آی آدمها ... آی آدمها .... یک نفر در آب دارد می سپارد جان
با هم مهربان باشیمآی آدمها ... آی آدمها .... یک نفر در آب دارد می سپارد جان
با هم مهربان باشیممرگ
بعد از مرگم مرا در دورترین غروب خاطراتت هم نخواهی دید...
منی را که هر نفس با یادت اندیشیدم
و هر لحظه بی آنکه تو بدانی برایت
آرزوی بهترین ها را کردم...
بعد از مرگم نامم را در ذهنت تداعی نخواهی کرد...
.نامی که برایت بیگانه بود اما در کنارت بود....
بی آنکه خود خواهان آن باشی...
بعد از مرگم چشمانم را روی کاغذ نخواهی کشید..
چشمانی که همواره به خاطر غم ها و شادی هایت بارانی بود
و می درخشید
هنگام دیدن چشمانت....
بعد از مرگم گرمای دستانم را
حس نخواهی کرد...
دستانی که روز و شب رو به آسمان برای لبخندت دعا می کردند...
بعد از مرگم صدایم را نخواهی شنید....
صدایی که گرچه از غم پر بود اما
شنیده می شد تا بگوید:
"دوستت دارم"
بعد از مرگم خوابم را نخواهی دید....
خوابی که شاید دیدنش برای من
آرزویم بود و امید چشم بر هم گذاشتنم....
بعد از مرگم رد پایم را پیدا نخواهی کرد....
رد پایی که همواره سکوت
شب را می شکست تا مطمئن شود تو در آرامش خواهی بود....
بعد از مرگم باغچه ی گل های رزم را نخواهی دید....
باغچه ی گل رزی
که هر روز مزین کننده ی گلدان اتاقت بود...
بعد از مرگم نامه های ناتمامم را نخواهی خواند....
نامه هایی که سراسر شوق از تو نوشتن بود...
بعد از مرگم تو حتی قبرم را نخواهی شناخت....
تویی که حتی روی قبرم از تو نوشتم....
نوشتم:
"دوستت دارم"
و نوشتم:"تو نیز دوستم بدار"
بعد از مرگم تو در بی خبری خواهی بود....
روزی به خاک بر می گردم
سال هاست مرده ام و فراموش شده ام...
روزی که ره گذری غریبه
گردنبندی روی زمین پیدا خواهد کرد
که نام تو روی آن حک شده است...
ناگزیر گردنبند را خاک خواهد کرد...
قبر را روی آن قرار خواهد داد...
روی تپه ای که دور از شهر است
و تو حتی در خیالت هم آن تپه را تصور نخواهی کرد...
آن روز هوا بارانی ست و من می ترسم که مبادا
تو در جایی باشی که خیس شوی و چتری در دستانت نباشد....
من که
به باران و خیس شدن از آن عادت کرده ام... .
به راستی بعد از مرگم فراموش خواهم شد...
